رشد جمعیت بویژه گسترش شهرنشینی و گرایش به زندگی ماشینی اثرات تخریبی زیادی را بر روی محیط زیست گذاشته است از جمله: تباهی منابع و پوشش گیاهی، تبدیل اراضی کشاورزی به ساختمانها، آلودگی محیط زیست که منجر به کمبود فضای سبز در شهرها گردیده است.

این شرایط نه تنها باعث بی ثباتی سیستم اکولوژی و فرسایش طبیعت شده بلکه بدلیل تحمل شرایط سخت زندگی بر انسان شهرنشین و اثرات روانی ناشی از مقابله با شهر و مشکلات آدمی را تندخو، عصبانی وتا حدودی بدرفتار نموده است. از نشانه های این آثار گسترش بی رویه اجتماعات شهری و کاهش درصد زمینهای زیرکشت کاهش پوشش سبز جنگلی، باغات و باغچه ها گردیده است.

بدون تردید ایجاد فضای سبز از دیر باز به لحاظ وابستگی خاص انسان با طبیعت مورد علاقه انسان بوده است، و فضای سبز بعنوان ریه های تنفسی شهری جزء نیازهای ضروری شهری است که علاوه بر فراهم کردن مکانی برای گذراندن اوغات فراغت شهروندان جنبه های دیگری جون زیبایی شناختی، تعدیل و تلطیف هوا، افزایش رطوبت نسبی و کاهش آلودگی صوتی و جذب گرد و غبارهای شهر دارد و نبود آنها به معنی نبود سلامت و تندرستی در شهرها می باشد و وضعیت شهرهای امروزی ما به گونه¬ای است که حکم بر ایجاد فضای سبز وسیع و بدون برنامه نمی کند بلکه بیش از همه طالب آن نوع طراحی و معماری فضای سبز شهری است که با علایق و خواسته ها و سلیقه های طبقات مختلف اجتماعی هماهنگ باشد و بتواند آرامش و آسایش و زیبایی را بر همه طبقات شهری فراهم نماید.